เมื่อสถานการณ์ไม่เอื้อให้เล่นเสียงดัง ๆ “มิ้ว” จึงเป็นทางออกของนักไวโอลิน
ตอนที่คันชักถูกสีลงไปที่สาย การสั่นจะแผ่ไปตามสายลงไปที่สะพานสาย และลงไปภายในช่องว่างของไวโอลิน เกิดเป็นเสียงออกมา
อุปกรณ์ที่ถูกสร้างมาเพื่อลดการสั่นก่อนจะลงไปที่ช่องว่างในตัวไวโอลิน นั่นก็คือ “มิ้ว”
มิ้วที่ยิ่งหนัก (เป็นเหล็ก) จะลดเสียงได้ดี แต่นั่นจะทำให้เป็นภาระต่อตัวไวโอลินและคนเล่นตามไปด้วย ซึ่งยังมีข้อเสียต่อสะพานสาย และหากตกลงไปบนตัวไวโอลิน อูยยย ไม่อยากจะพูด เจ็บตัวทั้งไวโอลิน ทั้งใจเจ้าของ
ฟังข้อเสียอาจจะดูแย่เอามาก ๆ แต่ มิ้ว นอกจากจะเป็นอุปกรณ์ลดมลพิษทางเสียงต่อเพื่อนบ้านแล้ว ยังช่วยฝึกทักษะไวโอลินได้ดีอีกด้วย
เนื่องจากเมื่อไวโอลินถูกลดการสั่นของสายลง สิ่งที่เหลือพอจะฟังออกคือ “สำเนียง” ของไวโอลิน และนั่นทำให้เรา
“ไม่ต้องไปพะวงกับความไพเราะเพราะพริ้งของตัวเครื่องดนตรีมาก แต่เจาะลงไปที่การเล่นล้วน ๆ”
ยังไงก็แล้วแต่ การสำรวจไวโอลินเราให้ถ้วนทั่ว ก็เป็นสิ่งจำเป็น และตอนนั้น เราไม่จำเป็นต้องพึ่งเจ้าเหล็กเกาะสะพานสายตัวนี้นัก
เพราะบางครั้งเราจำเป็นต้องหาช่วงของเสียงไวโอลินของเรา หาเนื้อเสียงตามตำแหน่งสีต่าง ๆ เพื่อเพิ่มช่วงในการบรรเลงให้หลากหลายมากยิ่งขึ้น
สรุปเลยก็คือ ถ้าอยากหาตำแหน่งในการบรรเลง เมื่อนั้น ไม่ต้องสนใจมิ้วเลย
แต่ถ้าเกรงใจเพื่อนบ้าน และเน้นฝึก “การเล่น” จริง ๆ มิ้วช่วยคุณได้ล่ะ
ขอขอบคุณ violinschool.org
